Kontynuacja projektu Indywidualna Praca z Coachem – rekrutacja trwa. Zapraszamy !!!
Kontynuacja projektu Indywidualna Praca z Coachem – rekrutacja trwa. Zapraszamy !!!
załącznik: Plakat Kontynuacja projektu INDYWIDUALNA PRACA Z COACHEM w 2013
Fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego, Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych Akademii Górniczo-
Hutniczej w Krakowie oraz Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych Uniwersytetu Pedagogicznego oraz
Zespół ds. Studentów Niepełnosprawnych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
zapraszają studentów i absolwentów do udziału w bezpłatnym Projekcie:
Czemu służy Projekt?
• zapewnieniu kompleksowego wsparcia w wejściu na
rynek pracy dla osób kończących studia lub będących
„świeżymi” absolwentami
Z czego możesz skorzystać?
• z indywidualnego wsparcia coacha, pomagającego
ukierunkować i zoptymalizować wysiłki zmierzające do znalezienia
i podjęcia pracy,
• z indywidualnych i grupowych konsultacji doradztwa zawodowego,
praw dot. niepełnosprawności, prawa pracy oraz
możliwości dofinansowania do wynagrodzeń,
• z warsztatów kompetencji miękkich oraz umiejętności
specjalistycznych,
• z pomocy asystenta, wspierającego uczestnictwo w Projekcie,
• ze specjalistycznych kursów zawodowych z komercyjnego
rynku dopasowanych do indywidualnych potrzeb
uczestnika oraz wymogów rynku pracy,
• z konferencji, sympozjów branżowych,
• z dofinansowania do zamieszkania.
Jakie są warunki uczestnictwa?
• motywacja do znalezienia w przyszłości ciekawej pracy,
• aktualne orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu
znacznym lub umiarkowanym,
• posiadanie statusu osoby niezatrudnionej – w momencie
przystąpienia do Projektu i na dzień 1 kwietnia 2013 r.,
• posiadanie statusu studenta/-tki, doktoranta/-tki
lub absolwenta/-tki AGH/UP/UMCSw momencie przystąpienia do Projektu.
Gdzie można dowiedzieć się więcej
i zapisać d o Projektu?
Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych
Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie
ul. Reymonta 17/10, 30-059 Kraków
tel./fax.: +48 12 622 26 04, wew. AGH: 46 30
e-mail: bon@agh.edu.pl
www.bon.agh.edu.pl/firr
Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych
Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie
ul. Armii Krajowej 9/127 30-150 Kraków
tel.: +48 12 662 66 70, wew. UP: 66 70
e-mail: bon@up.krakow.pl
www.up.krakow.pl/bon zakładka „kursy i szkolenia”
Zespół ds. Studentów Niepełnosprawnych
Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Zespół ds. Studentów Niepełnosprawnych UMCS
ul. Radziszewskiego 17 (pok. 9 – parter), 20-036 Lublin
tel. +48 81 537 58 90
e-mail: punkt@poczta.umcs.lublin.pl
www.umcs.lublin.pl/niepelnosprawni
Projekt prowadzi
Fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego
ul. Wybickiego 3a, 31-261 Kraków
tel. +48 12)629 85 14, fax. +48 12 629 85 15
e-mail: biuro@firr.org.pl
www.firr.org.pl
WARTO WIEDZIEĆ
1. Dlaczego niepełnosprawnemu studentowi lub absolwentowi jest trudno znaleźć ciekawą pracę?
Można wskazać wiele barier w dostępie do zatrudnienia osób niepełnosprawnych.
W przypadku absolwentów szkół można wymienić następujące:
Nieadekwatne kwalifikacje.
Polski rynek pracy od lat zmaga się z problemem strukturalnego niedopasowania: szkoły produkują nikomu niepotrzebnych specjalistów lub ludzi z wykształceniem ogólnym. A firmy nie mogą się doczekać fachowców. Nawet jeśli kształcenie odbywa się w kierunku pożądanym przez rynek pracy, to często kwalifikacje absolwentów nie są wystarczające (zbyt płytkie, za mało interdyscyplinarne itp.), by spełnić oczekiwania pracodawców. Dodatkowym ograniczeniem jest niepełnosprawność. Jeśli pracodawcy decydują się na zatrudnienie osoby niepełnosprawnej, to najczęściej musi ona posiadać kwalifikacje lepsze niż pełnosprawny kandydat lub decydować się na pracę za dużo niższe wynagrodzenie. W przypadku absolwentów uczelni wyższych naturalnym jest, że ich kwalifikacje muszą być naprawdę bardzo wysokie, by mogli znaleźć pracę. Problem ten jest uwzględniony przez projekt, w szczególności przez prowadzone w jego ramach szkolenia (wewnętrzne i zewnętrzne).
Pułapka świadczeń
Bardzo ważnym elementem – psychologicznym, występującym u osób niepełnosprawnych, a związanym z istniejącym systemem świadczeń socjalnych, jest utrata niskiego co prawda, ale stałego, bezpiecznego dochodu, jakim jest renta, na skutek podjęcia pracy. Zjawisko to zostało szeroko opisane w literaturze fachowej, a skutkuje obniżaniem wymagań dotyczących poziomu życia, dostosowywaniem go do otrzymywanych świadczeń pieniężnych, a więc utrzymywaniem na bardzo niskim poziomie. Niskim, ale za to względnie bezpiecznym, prowadzącym w dosyć krótkim okresie do pewnego uzależnienia psychicznego, blokującego skutecznie podejmowanie prób znalezienia pracy. Osoby, które „wpadną” w pułapkę świadczeniową, nie będą mogły podjąć pracy. W szczególności dotyczy to młodych osób niepełnosprawnych, które zaczynają pobierać rentę socjalną przed zakończeniem edukacji, czyli przed możliwością wejścia na rynek pracy. Projekt ukierunkowany jest właśnie na tę grupę osób niepełnosprawnych, pracując zarówno na kompetencjach „miękkich”, jak i „twardych”.
Niska motywacja oraz nie w pełni rozwinięte umiejętności miękkie.
Brak motywacji do podjęcia pracy i niska samoocena osób niepełnosprawnych stanowią istotną barierę w przystępowaniu do pracy osób dysfunkcyjnych, nawet posiadających wyższe wykształcenie, uczestniczących w kursach i szkoleniach zawodowych. Nie wierzą one w możliwość znalezienia pracy i jej późniejszego utrzymania, widzą w potencjalnej pracy same trudności i zagrożenia zamiast szansy na poprawę własnego bytu i rozwój, często bardzo zawężają krąg poszukiwań zatrudnienia (o ile w ogóle jest ono prowadzone) do prostych, powtarzalnych zajęć, powszechnie postrzeganych przez społeczeństwo za możliwe do wykonywania przez osoby niepełnosprawne (w przypadku osób niewidomych – masażysta, stroiciel fortepianów itp.), nawet nie dopuszczając do siebie myśli, że wykonywanie wielu prac może być wykonywalne dzięki nowoczesnej technice, dostosowaniu stanowiska pracy czy nabyciu wystarczających kwalifikacji. Innym wyzwaniem jest akceptacja własnej niepełnosprawności. Stanowi ona również warunek akceptacji przez innych ludzi (co wpływa między innymi na późniejsze kontakty z potencjalnymi pracodawcami), umożliwia wyeliminowanie nieświadomego wyzwalania mechanizmu obronnego (projekcja, kompensacja przez deprecjonowanie innych), wreszcie – pozwala na kontakty interpersonalne w pełnym tego słowa znaczeniu.
Brak wiedzy o przysługujących prawach i uprawnieniach.
Niepokojąca jest również niewiedza młodych osób niepełnosprawnych na temat ich praw, jak również instytucji i struktur, na pomoc których mogą liczyć. Brak wiedzy rodzi brak możliwości – osoby niepełnosprawne nie wiedzą, że mogą zgłosić się do poszczególnych placówek po wsparcie (w różnym zakresie), przysługują im pewne, dodatkowe prawa, mogą bezpłatnie zwiększać swoje kwalifikacje, aby stać się bardziej poszukiwanymi przez rynek pracy pracownikami. W ramach projektu planowane są sesje szkoleniowe na tematy tego typu.
2. Czy można zwiększyć swoje szanse na dobrą pracę?
Projekt „Kontynuacja prowadzenia projektu „Indywidualna praca z coachem” w roku 2013” został zaprojektowany jako kompleksowe wsparcie dla kończących studia lub będących „świeżymi” absolwentami osób niepełnosprawnych, mające na celu ich skuteczne wejście na rynek pracy.
Cel ten można osiągnąć, a opisywane powyżej problemy w dużym stopniu wyeliminować lub ograniczyć, przez uczestnictwo w szeregu kompleksowych działań:
• indywidualnej pracy z coachem, będącym osobistym przewodnikiem po rynku pracy, którego działania mają tworzyć pomost pomiędzy znanym światem edukacji, a nieznanym światem pracy, w tym:
o określeniu planów odnośnie do kariery zawodowej,
o określeniu kompetencji i kwalifikacji, a następnie diagnozie niedostatków, które mają być kompensowane przez projekt,
o stworzeniu Indywidualnych Planów Działania i ich realizacji,
• zajęciach określonych w budżecie projektu, takich jak:
o warsztatach i zajęciach indywidualnych, ukierunkowanych na przygotowanie do pracy – przybliżenie specyfiki rynku pracy, przygotowanie do ubiegania się o pracę, do odpowiadania na stereotypy pracodawców,
o szkoleniach grupowych i zajęciach indywidualnych, ukierunkowanych na wyrównywanie braków i/lub zwiększanie kompetencji uczestników w obszarach określonych w Indywidualnych Planach Działania, a uznanych za deficytowe,
o szkoleniach, głównie zawodowych, podnoszących i uzupełniających kwalifikacje, konferencjach i sympozjach branżowych itp.
W odróżnieniu od wielu projektów, z jakimi można się spotkać, w Projekcie „Kontynuacja prowadzenia projektu „Indywidualna praca z coachem” w roku 2013” nie ma konieczności korzystania ze wszystkich form wsparcia, a jedynie tych naprawdę potrzebnych. Jak to wygląda w praktyce?
Uczestnik sam ustala ze swoim coachem, dedykowanym opiekunem i przewodnikiem po rynku pracy, jednocześnie osobą zaznajomioną ze środowiskiem edukacyjnym, w czym powinien uczestniczyć, jakie umiejętności i kompetencje rozwijać.
3. Kim jest coach?
Projekt zakłada bardzo dużą rolę coachów, którzy będą mieli stały, bezpośredni kontakt z każdym z uczestników projektu, definiując, prowadząc, a w razie potrzeby również korygując jego zakres udziału w projekcie, dobór odpowiednich środków oraz pożądane kierunki rozwoju. Wszystkie wyżej wspomniane role coachów będą realizowane oczywiście w ścisłej współpracy z danym uczestnikiem.
Coachowie będą mogli zasugerować uczestnikowi przykładowo udział w prowadzonych w ramach projektu zajęciach grupowych (szkoleniach i kursach), jak również skorzystanie konsultacji indywidualnych, a przede wszystkim skorzystanie z zewnętrznych szkoleń zawodowych, zgodnie z preferencjami danego uczestnika.
W szczególności, coachowie będą odpowiedzialni za:
• pierwszy kontakt z potencjalnym uczestnikiem projektu oraz jego diagnozę – ocenę motywacji tej osoby do udziału w projekcie, efekty, jakie chciałaby ona dzięki niemu osiągnąć, środki, jakie należy do tego przedsięwziąć,
• wytyczenie ścieżki udziału uczestnika w projekcie, dobór szkoleń i innych elementów projektu pozwalających na uzyskanie optymalnych efektów (opracowanie Indywidualnego Planu Działania),
• bieżąca współpraca z uczestnikiem w toku projektu, monitoring jego motywacji do podjęcia starań o pracę, postępów, frekwencji, stopnia osiągania celów, radzenia sobie z nieprzychylnym (dyskryminującym ) stosunkiem otoczenia, omijanie lub wychodzenie z pułapki świadczeń.
• motywowanie uczestnika do wzięcia udziału w zajęciach korzystnych dla niego z uwagi na braki kompetencyjne (np. społeczne) lub obraną drogę kształcenia,
• podejmowanie środków zaradczych (pozwalających uniknąć problemów związanych z danym uczestnikiem lub jego tokiem nauki czy doborem zajęć), jak też korygujących zaistniałe sytuacje negatywne,
• ocenę efektów osiągniętych dzięki projektowi prze z danego uczestnika, działania, jakie należy przedsięwziąć, aby były one trwałe i pomagały uczestnikowi w życiu społecznym i zawodowym.
Po zakończeniu udziału danego uczestnika w projekcie coach będzie okresowo kontrolował, czy efekty, uzyskane dzięki projektowi, pozwoliły na zmianę sposobu i/lub poziomu życia przez uczestnika projektu.
Coachowie to w dużej mierze obecna kadra uczelnianych biur ds. osób niepełnosprawnych lub szkół ponadgimnazjalnych. Są znani studentom (uczniom), cieszą się ich zaufaniem, gdyż na co dzień pomagają w rozwiązywaniu ich problemów. Znają specyfikę poszczególnych typów niepełnosprawności (niepełnosprawność ruchu, wzroku, słuchu, choroby psychiczne i somatyczne; specjalizacja wprost wynika ze struktur biur ds. osób niepełnosprawnych) , sami często też są niepełnosprawni. Są wśród nich osoby posługujące się językami migowym i miganym, korzystające z rozwiązań technologicznych dla osób z dysfunkcją wzroku itp.
4. Mam aktywną czy pasywną postawę wobec rynku pracy?
Coachowie i ich praca mają zasadnicze znaczenie, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę postawę osób niepełnosprawnych wobec rynku pracy. W badaniach Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej realizowanych na zlecenie Funduszu w ramach działania 1.4 SPO RZL (źródło: Brzezińska A., Sijko K., Psychospołeczne uwarunkowania aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Na podstawie wyników badania jakościowego przeprowadzonego w ramach projektu WUE/0041/IV/05, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.) podzielono osoby niepełnosprawne na aktywne i bierne.
Aktywne zostały scharakteryzowane jako takie, które:
• stosują aktywną strategię,
• biorą odpowiedzialność za swoją sytuację,
• chwytają się właściwie wszystkich metod,
• celują we wszystkie segmenty rynku,
• są rzeczywiście zaangażowane – są zazwyczaj skuteczne
• dokształcają się i podnoszą kwalifikacje,
• zwykle podejmują pracę, najczęściej na otwartym rynku pracy.
Bierne zostały scharakteryzowane jako takie, które:
• stosują strategię bierno-roszczeniową,
• cedują odpowiedzialność za znalezienie zatrudnienia na inne osoby bądź instytucje pośredniczące,
• trzymają się jednej metody, najczęściej zgłoszenia do PUP,
• interesują się bardziej pracą chronioną,
• nie są rzeczywiście zaangażowane – gorsza skuteczność,
• zwykle nie podejmują pracy.
W praktyce każda osoba jest w jakimś stopniu aktywna, a w jakimś – bierna. Rolą coacha jest wzmacnianie strategii aktywnej i minimalizowanie strategii biernej. Można to osiągnąć dzięki indywidualnej i realnej relacji pomiędzy coachem a osobą niepełnosprawną.
Jak pokazują doświadczenia, posiadanie pracy wzmacnia postawę aktywną (także w obszarze społecznym), zaś brak pracy wzmacnia postawę bierną, kierując w stronę strategii roszczeniowo-biernej i powodując wykluczenie społeczne.
Oznacza to, że brak pracy przesuwa nas na skali aktywności, niestety, w stronę bierności. Im dłużej trwa bierność zawodowa, tym osoba staje się mniej zainteresowana podjęciem pracy i jej szanse na włączanie się na rynek pracy gwałtownie spadają.
Oznacza to dalej, że osoby kończące edukację mają największą szansę na podjęcie pracy, z drugiej strony niepodjęcie jej w momencie ukończenia szkoły praktycznie oznacza bardzo znaczące ograniczenie szans na znalezienie (i utrzymanie) pracy w przyszłości (osoby niepełnosprawne długo pozostające bez pracy wykazują podobne cechy jak osoby bardzo długotrwale bezrobotne).
Coachowie w dużej mierze są już znani niepełnosprawnym studentom (uczniom) i ta relacja już istnieje. Są to często absolwenci tych samych jednostek edukacyjnych, w których będzie realizowany projekt. Znajomość niepełnosprawności (a często także osobiste doświadczenie niepełnosprawności), a także znajomość specyfiki danej uczelni zwiększają ich wiarygodność. Wszystkie te czynniki są gwarancją, że współpraca pomiędzy osobami niepełnosprawnymi, a coachami może być efektywna.
5. Indywidualny Plan Działania – niepotrzebna formalność, czy przydatne narzędzie?
Metodologia Indywidualnych Planów Działania oparta jest na zasadzie, iż każdy człowiek jest inny, ma inne potrzeby, oczekiwania i predyspozycje, tak więc prowadzenie szkoleń i innych metod rozwoju na zasadzie „wszystko dla wszystkich” nie przynosi spodziewanych rezultatów.
Podejście IPD zakłada podejście indywidualne, maksymalizujące korzyści odnoszone przez danego uczestnika projektu w toku jego udziału w projekcie.
W szczególności, Indywidualny Plan Działania, opracowywany przez coacha we współpracy z danym uczestnikiem projektu, obejmie następujące etapy:
• diagnozę stanu obecnego uczestnika, jego zainteresowań, największych atutów i braków, hierarchii wartości, cech osobowości,
•określenie pożądanych (i alternatywnych) przez nie go kierunków rozwoju i późniejszej pracy zawodowej i/lub życia pozazawodowego, charakteru pracy, jej przedmiotu, otoczenia, kontaktu z przełożonymi, klientami i współpracownikami – etap zmierzający do określenia przez uczestnika we współpracy z coachem konkretnego zawodu/grupy zawodów,
• określenie sposobów i środków koniecznych do osiągnięcia w/w celów, jak również metod dalszego rozwoju uczestnika (indywidualnych i grupowych), metod i miejsc poszukiwania pracy itp.,
• realizacja zaplanowanej ścieżki rozwoju wraz z bieżącą kontrolą zgodności stanu faktycznego z zaplanowanym,
• w razie stwierdzenia niezgodności lub zmiany innych uwarunkowań rozwoju (np. zmiana pożądanego kierunku nauki związana z postępami w projekcie (lub ich brakiem), czy stanem zdrowia) podjęcie działań korygujących i naprawczych, ocena efektów udziału w projekcie wraz z zalecenia mi co do dalszego, koniecznego, rozwoju.
6. Z czego jeszcze można skorzystać w Projekcie?
Ramowy program Projektu jest bardzo szeroki, a także elastycznie zaprojektowany, co umożliwia maksymalnie indywidualne podejście do jego uczestników.
Indywidualna praca z coachem jest główną osią projektu. Na niej opiera się diagnoza sytuacji uczestników projektu, stworzenie IPD, motywowanie uczestników, zaangażowanie uczestników w projekt, osiągnięcie jego rezultatów.
Coachowie będą wspierani (uzupełniani) przez:
• specjalistów ds. doradztwa zawodowego i rynku pracy,
• psychologów, konsultantów z zakresu prawa, spraw społecznych (w tym edukacyjnych), przysługujących uprawnień, dostępnych usług, sprzętu rehabilitacyjnego i pomocy technicznej dla osób niepełnosprawnych,
• trenerów szkoleń technicznych, ekonomicznych i innych.
Spotkania w ramach Projektu odbywać się będą zarówno w formule szkoleń grupowych, jak i konsultacji indywidualnych.
Ciekawym elementem Projektu jest możliwość skorzystania przez jego uczestników z pomocy asystentów. Ich praca umożliwi wykonanie tych czynności, które osoby pełnosprawne wykonałyby samodzielnie, a czego uczestnicy nie są w stanie dokonać z powodu niepełnosprawności.
Bardzo ważnym (i jednocześnie atrakcyjnym dla uczestników) elementem Projektu są szkolenia zawodowe z otwartego rynku (często dosyć kosztowne), dzięki którym można zdobyć wiedzę i potwierdzające ją certyfikaty, bardzo przydatne w podniesieniu własnej atrakcyjności na rynku pracy. Odbywają się one zarówno lokalnie, jak i zamiejscowo (wraz z zapewnieniem zwrotu kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia podczas kursu).
W ramach Projektu otrzymać można również tzw dodatek mieszkaniowy, służący finansowemu wsparciu uczestnika Projektu, który poszukuje pracy lub ją rozpoczyna, a ograniczenia finansowe związane z kosztem samodzielnego zamieszkania stanowią istotną przeszkodę w osiągnięciu niezależności zawodowej.
